U ljeto 2011. prosvjedi protiv režima Bashar al-Assada u Siriji pretvorili su se u oružani ustanak. Te iste godine ustanici su preuzeli kontrolu nad gradom Qusayr na zapadu zemlje blizu libanonske granice. Na početku Qusayr je kontrolirala vojska Slobodne Sirije ali vremenom ‘jihadisti’, tj. radikalni islamistički borci postali su sve utjecajniji. 2012-e godine islamisti su zapalili Melkitsku grkokatoličku crkvu u Qusayru, a kada je Sirijska vojska, skupa s Hezbollahom iz Libanona ponovno preuzela grad, kršćani su ih otvorno dočekali kao osloboditelje.
Cijeli niz incidenata posljednjih godina daje kršćanima za pravo da podržavaju Assada. Dva su pravoslavna biskupa, jedan sirijski i jedan grčki oteti i još se ne zna za njih, a franjevački svećenik Francois Murad je brutalno ubijen nakon što su svi kršćani iz Ghassaniyah, njih više od 10 000 protjerani a crkve spaljene.
Zato ne čudi što su se kršćani u Siriji približili Assadovom režimu koji se, unatoč njegovom diktatorskom karakteru, čini prihvatljivijim nego život pod islamističkim ekstremistima. Pod Assadom život je bio jasan; samo ako se otvoreno suprotstaviš režimu možeš se naći u nevolji. Sa islamistima je već problem: svatko je podložan islamskim zakonima pa se nevolja ne može izbjeći. Kršćani su dakle prvi na udaru a u Siriji, za razliku od ostatka arapskoga svijeta, oni još uvijek čine jednu veliku manjinu. Zato jednostavno moraju podržavati Assadovu sekularnu diktaturu jer svaka druga alternativa, čak i ona demokratska na duži rok će završiti islamskom državom.
Nema više dvojbe da ustanak, koji je možda i počeo s ciljem uvođenja viših demokratskih standarda u sirijsku politiku, sada vodi Jabhat al-Nusra, koji kani uvesti radikalni Islam u zemlju. Ono što je ostalo od vojske Slobodne Sirije koristi se kao paravan za dobivanje financijske i materijalne pomoći od bogatih država u Perzijskom zaljevu, a sada i od samih Sjedinjenih Američkih Država.
